Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

ill temper

  • 1 íll-lyndi

    n. an ill temper.

    Íslensk-ensk orðabók > íll-lyndi

  • 2 ill-natured

    adjective
    having or showing bad temper:

    Don't be so ill-natured just because you're tired.

    سَيِّئ المَزاج، شَكِس

    Arabic-English dictionary > ill-natured

  • 3 ill-tempered

    adjective
    having or showing bad temper:

    Don't be so ill-natured just because you're tired.

    سَيِّئ المَزاج، شَكِس

    Arabic-English dictionary > ill-tempered

  • 4 ill-tempered

    سَيِّئ الخُلُق \ disagreeable: bad-tempered. ill-tempered: having a bad temper. surly: acting in a rough unfriendly way and saying little.

    Arabic-English glossary > ill-tempered

  • 5 тяжелый характер

    Russian-english psychology dictionary > тяжелый характер

  • 6 ružna narav

    • ill temper

    Serbian-English dictionary > ružna narav

  • 7 nehéz természet

    ill temper

    Magyar-ingilizce szótár > nehéz természet

  • 8 rđavo raspoložen

    • ill disposed; ill-disposed; ill-humour; ill-temper

    Serbian-English dictionary > rđavo raspoložen

  • 9 rossz természet

    ill nature, ill temper, viciousness

    Magyar-ingilizce szótár > rossz természet

  • 10 дурной нрав

    ill temper, viciousness

    Russian-english psychology dictionary > дурной нрав

  • 11 hırçınlık

    ill temper, peevishness

    İngilizce Sözlük Türkçe > hırçınlık

  • 12 rossz kedv

    ill temper, fractiousness

    Magyar-ingilizce szótár > rossz kedv

  • 13 проклетия

    1. wickedness, viciousness, spite, ill-temper
    2. curse, oath
    3. вж. проклетник, проклетница
    за проклетия as ill luck would have it
    * * *
    проклетѝя,
    ж., -и 1. wickedness, viciousness, spite, ill-temper; разг. cussedness;
    2. curse, oath;
    3. прен. wicked man/woman; разг. cuss; • за \проклетияя as ill luck would have it.
    * * *
    wickedness; ill-nature; viciousness
    * * *
    1. curse, oath 2. wickedness, viciousness, spite, ill-temper 3. вж. проклетник, проклетница 4. за ПРОКЛЕТИЯ as ill luck would have it

    Български-английски речник > проклетия

  • 14 HUGR

    (-ar, -ir), m.
    1) mind;
    í hug eða verki, in mind or act;
    vera í hug e-m, to be in one’s mind;
    koma e-m í hug, to come into one’s mind, occur to one;
    leiða e-t hugum, to consider;
    ganga (líða, hverfa) e-m ór hug, to pass out of one’s memory, to be forgotten;
    snúa hug sínum eptir (at, frá) e-u, to turn one’s mind after (to, from);
    mæla um hug sér, to feign, dissemble;
    orka tveggja huga um e-t, to be of two minds about a thing;
    orkast hugar á e-t, to resolve;
    ef þér lér nökkut tveggja huga um þetta, if thou be of two minds about the matter;
    2) mood, heart, temper, feeling;
    góðr hugr, kind heart;
    illr hugr, ill temper, spite;
    heill hugr, sincerity;
    reynast hugi við, to make close acquaintance;
    hugir þeirra fóru saman, they loved each other;
    3) desire, wish;
    leggja hug á e-t, to lay to heart, take interest in;
    leggja lítinn hug á e-t, to mind little, neglect;
    leggja hug á konu, to fall in love with a woman;
    mér leikr hugr á e-u, I long (wish) for a thing;
    e-m rennr hugr til e-s, to have affection for one;
    mér er engi hugr á at selja hann, I have no mind to sell him;
    svá segir mér hugr um, I forebode;
    hann kvað sér illa hug sagt hafa ( he had evil forebodings) um hennar gjaforð;
    mér býðr hugr um e-t, I anticipate (eptir gekk mér þat, er mér bauð hugr um);
    mér býðr e-t í hug, it enters my mind, I think;
    gøra sér í hug, to imagine;
    hugr ræðr hálfum sigri, a stout heart is half the battle;
    herða huginn (hug sinn), to take heart, exert oneself.
    * * *
    m., gen. hugar, dat. hugi and hug, pl. hugir; an older form hogr occurs in very old MSS., e. g. hog-gði, 655 xxv. 2, and still remains in the compds hog-vrr etc., see p. 280: [Ulf. hugs = νους, but only once, in Ephes. iv. 17, whereas he usually renders νους etc. by other words, as fraþi, aha, muns; A. S. hyge; Hel. hugi; O. H. G. hugu; Dan. hu; Swed. håg; hyggja, hugga, hyggð, -úð (q. v.) are all kindred words and point to a double final]:—mind, with the notion of thought, answering to Germ. gedanke; hugr er býr hjarta nær, Hm. 94; engi hugr má hyggja, Fms. v. 241; enn er eptir efi í hug mínum, 623. 26; í hug eða verki, in mind or act, Fms. vi. 9; koma e-m í hug, to come into one’s mind, to bethink one, iv. 117, Fb. ii. 120, 325; vera í hug e-m, to be in one’s mind; þat mun þér ekki í hug, thou art not in earnest, Nj. 46, Fms. iv. 143; hafa e-t í hug, to have a thing in mind, intend; renna hug sínum, to run in one’s mind, consider, vii. 19; renna hug or hugum til e-s, Hom. 114; koma hug á e-t, to call to mind, remember, 623. 16; leiða e-t hugum, to consider, Sks. 623; leiða at huga, Skv. 1; ganga, líða, hverfa e-m ór hug, to forget, Ó. H. 157, Fms. vi. 272; snúa hug sínum eptir (at, frá) e-u, to turn one’s mind after (to, from) a thing, iv. 87, Eb. 204; mæla um hug sér, to feign, dissimulate, Fær. 33 new Ed., Hkv. 2. 15, Am. 70; orka tveggja huga um e-t, to be of two minds about a thing, Þjal. 31; orkask hugar á e-t, to resolve, Grett. 207 new Ed.; ef þér lér nokkut tveggja huga um þetta mál, if thou be of two minds about the matter, Odd. 112 new Ed.; ok ljær mér þess hugar (thus emend.) at né einn fái fang af honum, I ween that none will be a match for him, Fms. xi. 96.
    II. denoting mood, heart, temper, feeling, affection; góðr h., a good, kind heart, Hm. 118; íllr h., ill temper, spite, id.; heill h., sincerity, Sól. 4; horskr h., Hm. 90; í góðum hug, in a good mood, Fms. vi. 110, ix. 500 (v. l.), Stj. 453; in plur., vera í hugum góðum, Fas. i. 441 (in a verse); or simply, í hugum, ‘in one’s mind,’ cheerful, Hkm. 9, Hým. 11; bæði reiðr ok í hugum, both when angry and when glad, Post. 168; í reiðum hug, in angry mood, Fms. vi. 4; í hörðum hug, in hard ( sad) mood, distressed, 655 xii. 3; í íllum hug, in evil mood; af öllum hug, from all one’s heart, 686 B. 2 (Matth. xxii. 37), cp. Hm. 125: and adverb., alls hugar, from all one’s heart, Hom. 68; all hugar feginn, Hom. (St.): reynask hugi við, to try one another’s mind, make close acquaintance, Fb. iii. 446; því at hón vildi reynask hugum við hann ( examine him), Fs. 128; hugir þeirra fóru saman, their minds went together, they loved one another, 138.
    III. denoting desire, wish; leggja hug á e-t, to lay to heart, take interest in, Nj. 46; leggja mikinn hug á um e-t, Eg. 42; leggja allan hug á e-t, Ó. H. 44, 55; leggja lítinn hug á e-t, to mind little, Fms. x. 61; to neglect, 96; leggja hug á konu, to love a woman, Fs. 137, Fb. i. 303; leika hugr á e-u, to long, wish for a thing, hón er svá af konum at mér leikr helzt hugr á, Fms. vii. 103, Rd. 254; hugir þínir standa til þess mjök, Hom. 53; e-m rennr hugr til e-s, to have affection for one, Fb. i. 279; e-m er hugr á e-u, to have a mind for a thing, be eager for, have at heart; mér er engi hugr á at selja hann, I have no mind to sell him, Fms. i. 80, iv. 30, vii. 276; er þér nú jammikill hugr á at heyra draum minn sem í nótt? Dropl. 22, Nj. ii.
    2. in plur., personified, almost like fylgja or hamingja, q. v., a person’s ill-will or good-will being fancied as wandering abroad and pursuing their object; for this belief see the Sagas passim, esp. in dreams; þá vakti Torfi mik, ok veit ek víst, at þetta eru manna hugir, Háv. 55; þetta eru íllra manna hugir til þín, Þórð. 65; hvárt syfjar þik, Járnskjöldr faðir? Eigi er, Járndís dóttir, liggja á mér hugir stórra manna, art thou sleepy, father? Not so, daughter, but the minds of mighty men weigh upon me, Fb. i. 258: popular sayings referring to the travelling of the mind, e. g. fljótr sem hugr manns, swift as thought (Germ. gedankenschnell), cp. the tale of the race of Hugi and Thjalfi, Edda, and of Odin’s ravens Hugin and Munin.
    IV. with the notion of foreboding; svá segir mér hugr um, ‘so says my mind to me,’ I forebode, Fs. 127; kveðsk svá hugr um segja, sem konungr myndi úmjúklega taka því, Ó. H. 51; kvað sér ílla hug sagt hafa um hennar gjaforð, her wedlock had boded him evil, Ísl. ii. 19; en kvaðsk þó úvíst hugr um segja, hver …, i. e. he had little hope, how …, Fb. i. 360; e-m býðr e-t í hug, it bodes one, Ísl. ii. 32; bauð konungi þat helzt í hug, at …, Ó. H. 195, Eg. 21 (see bjóða IV); göra sér í hug, to imagine, Fms. viii. 338; telja sér í hug, id., Fb. ii. 322, Eb. 204.
    V. denoting courage; hugr ræðr hálfum sigri, a stout heart is half the battle, a saying, Fms. vi. 429 (in a verse); hugr ok áræði, Stj. 71; með hálfum hug, half-heartedly, faintly; með öruggum hug, fearlessly; herða huginn, Eg. 407, Ó. H. 241; engi er hugr í Dönum, Hkr. i. 338; treysta hug sínum, Odd. 112 new Ed.; hugar eigandi, bold, Fas. i. 522 (in a verse), Korm. 200; bregðask at hug, Þórð. 48; þat segi þér, at mér fylgi engi hugr, Fms. vii. 297; engi hugr mun í vera, Glúm. 356, passim.
    VI. COMPDS: hugarangr, hugarbeiskleikr, hugarbót, hugarburðr, hugarekki, hugarfar, hugarfýst, hugarglöggr, hugargóðr, hugarhræring, hugarhvarf, hugarkraptr, hugarlátliga, hugarlund, hugarótti, hugarreikan, hugarspeki, hugarstyrkr, hugarstyrkt, hugarválað, hugarvíl, hugaræði.
    B. COMPDS: hugást, hugblauðr, hugbleyði, hugblíðr, hugboð, hugboðit, hugborð, hugborg, hugbót, hugbrigðr, hugdirfð, hugdirfl, hugdjarfr, hugdyggr, hugfallast, hugfastliga, hugfastr, hugfár, hugfeldr, hugfesta, hugfróun, hugfró, hugfullr, huggóðr, huggæði, hughraustr, hughreysta, hughreysti, hughryggr, hughvarf, hughægr, hugkvæmi, hugkvæmiligr, hugkvæmr, huglauss, hugleggja, hugleiða, hugleiðing, huglétt, hugléttir, hugleikit, hugleysa, hugleysi, huglítill, hugljúfi, hugljúfr, hugmaðr, hugmannliga, hugmóðr, hugmynd, hugprúðr, hugprýði, hugrakkr, hugraun, hugreifr, hugrekki, hugrenning, hugreynandi, hugró, hugrúnar, hugsjó, hugsjón, hugsjúkr, hugskot, hugsnjallr, hugsótt, hugspakligr, hugspakr, hugspeki, hugspæi, hugsteinn, hugsterkr, hugstiginn, hugstoltr, hugstórr, hugstyrkr, hugstæðr, hugsvala, hugsvalan, hugsvinnr, Hugsvinnsmál, hugsýki, hugsýkja, hugtregi, hugtrúr, hugveikr, hugvekja, hugvit, hugvitr, hugvitsmaðr, hugværr, hugþekkliga, hugþekkr, hugþokkaðr, hugþokkan, hugþokki, hugþótti, hugþungt.
    II. in pl. in a few words, mostly poëtical: hugum-prúðr, adj. = hugprúðr; Hjálmarr inn h., a nickname, Fas. hugum-sterkr, -stórr, -strangr, adj. = hugstórr, etc., Hkv. 1. 1, Korm., Jd. 38, Fas. i. 418.

    Íslensk-ensk orðabók > HUGR

  • 15 характер

    сущ.; 1. temper; 2. nature; 3. disposition; 4. character
    Русское существительное характер относится к свойствам одушевленных и неодушевленных предметов, а также относится и к действиям. Английские соответствия различаются между собой по этим же аспектам, а также указывают на источник этих свойств, тип человека, совокупность психических черт человека, его поведение и привычки в повседневном общении с другими людьми.
    1. temper — характер, нрав, самообладание, выдержка (предполагает характер, сложившийся в результате жизненного опыта, общения с людьми, изменяющийся под их воздействием): a sociable temper— общительный характер; bad temper — дурной характер; a man of/with a hot (explosive) temper — человек легковозбудимого (необузданного) нрава; a man of quick/fiery temper — человек вспыльчивого нрава; to have a calm (even, cool, cheerful, sweet. sociable, critical) temper — быть по характеру спокойным (ровным, хладнокровным, бодрым, добрым, общительным, критически настроенным) человеком; to spoil smb's temper — портить чей-либо характер/испортить чей-либо характер; to show/to display temper — проявить характер/ проявить нрав; to have a bad (short, weak, stubborn) temper — иметь тяжелый (вспыльчивый, слабый, упрямый) характер; to keep one's temper — владеть собой; to restrain one's temper —сдерживать себя; to control one's temper — держать себя в руках; to master one's temper — не терять самообладания; to lose one's temper — выйти из себя/потерять самообладание; to recover one's temper — овладеть собой/взять себя в руки/успокоиться; to put smb out of temper — вывести кого-либо из себя/разозлить кого-либо; to fly/to get/to go into a temper — вспылить/сорваться/рассердиться; to be in a temper — быть злым/сердиться; to be in a good (bad) temper — быть в хорошем (плохом) настроении/расположении духа She said so out of ill temper. — Она так говорит из-за своего плохого характера. Не is a man of ungovernable (uncontrolled/merciless, curious) temper. — Он неуправляем (безжалостен, любознателен). We have felt a taste of his temper. — Мы на себе испытали его нрав./Мы на себе испытали его характер. I know her temper. — Я знаю ее нрав./Я знаю ее вспыльчивость. Don't lose your temper for nothing with him. — He злись на него по пустякам./Не злись на него из-за мелочей. My temper is often tried by noise. — Шум нередко подвергает испытанию мой характер./Шум нередко подвергает испытанию мою выдержку. Не said so in a fit/outburst of temper. — Он сказал это в раздражении./ Он сказал это в приступе гнева. The boy has a temper. — Мальчик вспыльчив./У мальчика есть норов. I never saw him out of temper. — Я никогда не видел, чтобы он был не в духе. His temper is improving with years. — С годами его характер становится лучше.
    2. nature — характер (подразумевает врожденные или унаследованные свойства; может относиться как к живым существам, так и к неодушевленным предметам): strong nature — сильный характер; a cruel (cheerful) person by nature — жестокий (веселый) человек по природе/жестокий (веселый) человек по характеру Nothing could change his difficult nature. — Ничто не могло изменить его трудный характер, Irvin has got a lovely, easy-going nature. — У Ирвина прекрасный, легкий характер. Jane wouldn't lie, it is not in her nature. — Джейн врать не будет, это не и ее характере. Не was, by nature, a man of few words. — Он по натуре был немногословен. I tried to appeal to her better nature, but she flatly refused to help me. — Я пытался взывать к лучшим чертам ее характера, но она наотрез отказала мне в помощи. Of course she is jealous — it is only human nature. — Она конечно ревнива, но это же в природе человека. The true nature of their difficulties was never found out. — Никто никогда так и не обнаружил истинного характера их трудностей. In the nature of things, there must be occasional accidents. — По природе вещей катастрофы должны случаться. It is the nature of plastics to melt under high temperature. — Характерное свойство пластика в том, что он плавится при высоких температурах.
    3. disposition — характер, склонность (особый склад характера, определяющий поведение человека): gentle disposition — мягкий характер; a difficult (disagreeable) disposition — трудный (несговорчивый) характер The film is not suitable for people of a nervous disposition. — Этот фильм не годится для людей с тонкой нервной организацией./Нервным людям этот фильм смотреть не рекомендуется/не следует. Neither side showed the slightest disposition to compromise. — Ни та, ни другая сторона/ни одна из сторон не проявила склонности к компромиссу. Не is not known for having a friendly disposition. — Всем известно, что он не обладает дружелюбным характером. Не has a disposition towards criminal behaviour. — У него склонность к криминальному поведению. Не has shown a disposition to take unnecessary risk. — Он проявил склонность к ненужному риску.
    4. character — характер (подразумевает оценку характера, психического склада с точки зрения моральных норм; обозначает соединение разных моральных свойств, таких как храбрость, такт и т. п., которые создают тип человека): a man of strong (weak) character — человек сильного (слабого) характера This is a serious side of her character. — Это сильная сторона ее характера. I can't believe she lied to me — it seems so out of her character. — He могу поверить, что она мне наврала, — этотак на нее непохоже./Не могу поверить, что она мне наврала, — это не в ее характере. Openness is at the heart of his character. — Открытость — главная черта его характера./Огкрытость — основная черта его характера. In only ten years the whole character of the school has changed. — Характер школы изменился всего за десять лет./Характер обучения изменился всего за десять лет. Liquids are different in character from solids and gases. — Свойства жидкостей отличаются от свойств твердых тел и газа. These new houses have very little character. — В этих новых домах нет ничего оригинального./В этих новых домах нет ничего индивидуального. She is a woman of great character. — Она женщина с сильным/выдающимся характером.

    Русско-английский объяснительный словарь > характер

  • 16 LYNDI

    n. temper, disposition.
    * * *
    n. [cp. lund; Swed. lynne], temper, disposition, Fms. i. 288, vi. 45, vii. 16, 221, Stj. 554, passim; skap-lyndi, temper; þurr-lyndi, sulkiness; glað-lyndi, cheerfulness; þung-lyndi, melancholy; góð-lyndi, good-temper; íll-lyndi, ill-temper.
    COMPDS: lyndisbragð, lyndisgóðr, lyndislag, lyndislíkr.

    Íslensk-ensk orðabók > LYNDI

  • 17 VAN-

    a prefixed particle denoting lacking, under-, un-.
    * * *
    a particle prefixed to nouns and adverbs, [cp. vanr; Goth. and A. S. wan-, deficient; O. H. G. wana-]:—lacking, wanting: only used as a compd except in the phrase, of og van, or það er of sem van, now too much, now too little.
    B. In COMPDS van- is freq. as a prefixed particle, mostly denoting lacking, slowly, short, not sufficient, under-, but also simply as a negative, much like Gr. δυσ-: van-afla, -afli, adj. weak, waning in strength, Al. 5. Fms. vi. 107, Sks. 590. van-alinn, part. under-fed, Grág. i. 455. van-brúka. ð, to misuse; mod. van-brúkun, f. a misuse. van-burða, adj. born prematurely; v. eldi. 656 B. 7. van-búinn, part. unprepared, Korm. 202, Ld. 324, Fms. vi. 214, vii. 127, viii. 288. van-drengr, m. a bad man, Fs. 166. van-dæmt, part. under-judging, i. e. too leniently: hafa v. eða ofdæmt, Grág. (pref.) van-efni, n. pl. lack of means, Grág. i. 257, Band. 31 new Ed., Fms. viii. 23. van-erð, f.(?). inferiority, N. G. L. i. 212. van-farinn, part. in a strait, Fas. i. 518 (see also the verse); vér erum vanfarnir hjá honum, we are much short of him, Orkn. 332. van-ferli, n. things going wrong, Fms. x. 131. van-festr, part. badly fastened, MS. 4. 8. van-fylgt, n. part.; hafa v. e-m, to back one slowly, Bs. i. 739. van-færi, n. disability, Stj. 1. van-færr, adj. disabled, infirm, Fms. ii. 146, x. 354, xi. 325, Fas. i. 532, Bs. i. 393; vanærr ok ílla heill, Hom. 122. van-gá, f. lack of care. van-gefinn, see vargefinn. van-gerðing, f. a defective fencing, Gpl. 382. van-geymsla, u, f. = vangá, Ld. 128, Jb. 42, Dipl. v. 26. van-geymt, n. part.; hafa v. e-s, to neglect, H. E. ii. 110. van-giptr, part. married beneath one, Nj. 17, v. l. van-goldit, part. n. underpaid, Ó. H. 87. van-gætt, n. part. = vangeymt, Gþl. 463. van-gæzla, u, f. = vangeymsla, Grág. ii. 341, Fms. viii. 364. van-görr, part. defective, imperfect, imperfectly done, half done, Fms. vi. 13, x. 318, Bs. i. 59; ung Kristni ok mjök vangör, Fbr. 7; mér sýndisk vangört, faulty, Fms. x. 320. van-haft, n. part.; hafa v., not to get one’s due, Grág. i. 265. van-haga, að; impers., mig vanhagar um e-t, to miss a thing, want. van-hagr, m. dismay, disadvantage, Grág. ii. 49, Fms. xi. 245, Fær. 7: misconduct, Bs. i. 687. van-hald, n. a damage, loss; bíða vanhald af e-m, Fms. x. 421: in plur. ill-luck, thriftlessness, Band. 37 new Ed. van-haldinn, part. getting less than one’s due, wronged, H. E. ii. 126; ef þú þykkisk v., Ld. 108, Slurl. i. 77 C, Fas. ii. 297. van-hefnt, n. part. (better var-hefnt), Nj. 280, v. l. van-heiðr, m. dishonour, H. E. i. 562, Fas. ii. 289. van-heila, u, f. = vanheilsa, Bs. i. 353. van-heilagr, adj. profane. van-heilindi, n. failing health, illness, Fms. vii. 208, viii. 280, H. E. i. 12. van-heill, adj. [A. S. wanhâl], not hale, disabled, ill, Grág. i. 50, Fms. x. 420; e-m verðr vanheilt, to be taken ill, Grág. i. 277: = pregnant, Bret. 10. van-heilligr, adj. ill, wretched, Fms. vii. 30. van-heilsa, u, f. failing health, illness, Bs. i. 83, 84, 353 (v. l.), Grág. i. 226, Fms. vii. 157, passim. van-helga, að, to profane. van-helti, f., better vammhelti, q. v., Jb. 366 A. van-henta, t, to stand in need of, to want; hann kvað sér v. annat, he said it was not that he wanted, Ld. 212. van-hentr, adj.; e-m er e-t vanhent, it suits one not well, Fms. x. 260. van-herðr, part. not pushed up to one’s mettle, Fas. iii. 487. van-hirða, t; v. um e-t, to neglect. van-hirðing, f. = vangeymsla. van-hirzla, u, f. = vanhirðing, Sks. 446. van-hluta, adj. unfairly dealt with; verða v., to be worsted, Bjarn. 56, Ísl. ii. 255, Grág. i. 157, ii. 92, Fms. i. 306; rétta þeirra hlut er áðr eru v., Eb. 156. van-hlutr, m. an unfair share, Sturl. i. 47 C. van-hugaðr, n. part. [? A. S. vanhygig]; e-t er v. í máli, it was not well considered, Lv. 30. van-hyggja, u, f. a lack of forethought, Ld. 152; bæta fyrir vanhyggju mína, Valla L. 209. van-kunnandi, part. wanting in knowledge, ignorant, ill-informed, Gþl. van-kunnigr, adj. ignorant. van-kunnindi, f. ignorance, Gþl. (pref.) van-kunnusta (mod. van-kunnátta), u, f. want of knowledge, ignorance, H. E. i. 479. van-leitað, n. part.; e-s er v., examined imperfectly, Bs. i. 329. van-lofaðr, part. under-praised, Fms. vi. 196. van-lokinn, part. half paid, of debt; vanloknar skuldir, Grág. i. 93. van-luktr, part. half finished; ganga frá mörgu vanluktu, Sturl. iii. 279. van-lykta, að, to leave unfinished, H. E. i. 409. van-lyktir, f. pl.; með vanlyktum, unfinished, half done, Fms. vi. 13; ok var at vanlykðum nökkut, er hón þó höfuð hans, Ísl. ii. 333; hvárigar vanlykðir ( faults) er þær koma á goðans hendi, Grág. i. 94. van-mátta, adj. weak, sick, sore; í tána þá er v. var, a sore toe, Hrafn. 15. van-máttigr, adj. failing in strength, weak, impotent, Fms. v. 163. van-máttr, m. failing strength, illness, Eg. 565, Vápn. 17, Fms. ii. 12, Bs. i. 84. van-megin, n. weakness, Fms. vii. 156: a swoon, fainting, sló yfir mik hræzlu ok vanmegni, 108. van-meginn (van-megn, Stj. 20), adj. weak, feeble, Fms. i. 305, Stj. 20, v. l.; v. af megri, Fb. iii. 447; höndina þá má vanmegnu, an infirm hand, Sturl. i. 189. van-megna, adj. = vanmeginn. van-megna, að, to weaken; v. sterkjan hug, Al. 6: reflex., vanmegnast, to faint, sink down, Vídal. passim. van-menni, n. (van-menna, u, f., Lv. 30; vanmennur þær, Fms. xi. 257), a worthless person, Gísl. 149, Vápn. 15, Fms. iii. 149. van-meta, adj. in a weak, bad condition; var fótrinn v., of a sick leg. Bs. i. 344; vanmeta skepna, an ill-favoured creature. van-metnaðr, m. a disgrace, Grett. 160 A. van-mettr, part. hungry, Sól. 3. van-mælt, n. part.; eiga e-t vanmælt, if thou hast anything unsaid, anything to say, Bs. i. 668; hvárt mér verðr ofmælt eðr vanmælt, Nj. 232. van-mætti, n. an infirmity. van-refsaðr, part. not duly punished, Sturl. ii. 10. van-refst, n. part. = refsað; ef v. er af dómarans hendi, Gþl. 172. van-rekstr, m. = vanréttr, Fms. xi. 253, v. l. van-rétti, n. loss of right, Ls. 40; þola v., Ó. H. 238: a defeat, Ísl. ii. 367. van-réttr, m. = vanrétti, Fms. xi. 253. van-rækiliga, adv. carelessly, slovenly, Bs. i. (Laur. S.) van-rækja, t, to disregard, Stj. 157, Fms. xi. 423, K. Á. 72: reflex., vanrækjask e-n, Fms. viii. 252. van-rækt, f. lack of care, Gþl. 332, H. E. i. 251, Dipl. ii. 14. van-rætt, n. part. not fully discussed; v. er um e-t, Sks. 271 B. van-samit, part. unsettled, Stj. van-semd, f. a disgrace, offence, Bjarn. 67. van-signaðr, part. cursed, Stj., MS. 655 xx. 3. van-skörungr, m. = vandrengr, Fs. 4, Eg. 730. van-spurt, n. part. left unasked, Sks. 52, 191. van-stilli, n. lack of moderation, intemperance, Al. 45, 71; gefa svá kappsamliga mat, er á þessu mikit vanstilli, no measure, Ísl. ii. 337, Fms. vii. 162 (of a fit of insanity); v. lopts, Al. 55; þurfa menn ekki hér at lýsa v. ( men need not shew ill temper) fyrir þessa sök, Sturl. i. 101 C. van-stilling, f. = vanstilli. Hom. 25. van-stilltr, part. wanting in tempcr, rash, Fms. i. 207, x. 264; marglyndr, vandlyndr ok v., wanting in temper, 420; v. í orðum, vi. 324: excessive, Stj. 142. van-svarat, n. part. insufficiently answered, of a question; hafa v., H. E. ii. 93; vanspurt eða v., Sks. 270. van-svefta, adj. having too little sleep. van-sæmd, f. dishonour, contumely, Fms. ii. 291, vi. 109. van-sætti, n. discord, Sturl. i. 101, v. l. van-sök, f. a fault, offence, Magn. 524. van-talað, n. part. = vanmælt; er enn mart vantalað, Lv. 20; á ek við hvárigan ykkarn vantalað, I want to speak to neither of you, Fms. v. 327. van-talit ( van-talt), n. part. not full accounted for, short in the tally, Glúm. 385; oftalt, vantalt, Gþl. 478. van-tekit, n. part. pulled insufficiently, Eb. 242. van-traust, n. a lack of trust. van-trú, f. unbelief [Dan. vantro]; villa ok v., K. Á. 218, H. E. i. 390, Vídal. van-trúaðr, part. unbelieving, N. T., Vídal. van-trúnaðr, m. distrust, Fms. i. x. 398. van-unninn, part. unfinished; vanunnin verk, Grág. i. 157; lítið vas eptir vanunnit ( undone) í víngarðinum, Greg. 57. van-virða, t, to disregard, dishonour, put to shame, Ísl. ii. 238; affæra ok v., Bs. i. (Laur. S.): part. vanvirðr, Fms. ii. 67, Fs. 183; vanvirt, Fms. v. 326. van-virða, u, f. a disgrace, Fs. 60, 159, Eb. 128. van-virðing, f. = vanvirða, Fms. ix. 278, 289, Gþl. 157, 181. vanvirðu-lauss, adj. not disgracing, Grett. 118. van-virkja, u, f. a defect, fault, Stj. 158, Ísl. ii. 201, v. l. van-vit, n. [Dan. van-vid = insanity], want of thought, Nj. 135, v. l. van-vita, adj. insane, N. G. L. i. 213, Js. 79. van-vitað, n. part. not quite known; enn er v. nökkut um sættina, Bjarn. 56. van-vizka, u. f. foolishness, Al. 115. van-þakkað, n. part. not duly thanked; eiga e-m e-t v. van-þakklátr, adj. ungrateful. van-þakklæti, n. ingratitude. van-þekking, f. lack of knowledge. van-þyrmsla, u, f. violation; v. hátiða, Hom. 146. van-þökk, f. unthankfulness.

    Íslensk-ensk orðabók > VAN-

  • 18 arrighet

    subst. anger, annoyance, irateness subst. [ sinne] ill temper, ill nature, bad temper, ill humour (UK), ill humor (US) subst. (litterært) peevishness

    Norsk-engelsk ordbok > arrighet

  • 19 äkäisyys

    yks.nom. äkäisyys; yks.gen. äkäisyyden; yks.part. äkäisyyttä; yks.ill. äkäisyyteen; mon.gen. äkäisyyksien; mon.part. äkäisyyksiä; mon.ill. äkäisyyksiin
    anger (noun)
    exasperation (noun)
    fierceness (noun)
    ill temper (noun)
    * * *
    • ill temper
    • fierceness
    • exasperation
    • anger

    Suomi-Englanti sanakirja > äkäisyys

  • 20 malumore

    m bad mood
    essere di malumore be in a bad mood
    * * *
    malumore s.m.
    1 bad mood, bad temper: non seppe nascondere il suo malumore, he could not conceal the bad mood he was in; il rifiuto lo mise di malumore, the refusal threw him into a bad mood; questo tempo mi mette di malumore, this weather puts me in a bad mood; essere di malumore, to be in a bad mood; rispondere di malumore, to answer snappishly; sfogare il proprio malumore su qlcu., to take it out on s.o.
    2 (dissapore) slight disagreement, bad feeling, friction: tra loro ci sono stati dei malumori, there's been some friction between them
    3 (scontento) discontent, resentment, unrest: tra le truppe serpeggiava il malumore, unrest spread among the troops.
    * * *
    [malu'more]
    sostantivo maschile
    1) (stato d'animo) ill temper, bad mood
    2) (dissapore) slight disagreement
    3) (malcontento) discontent, unrest U, malcontent form.
    * * *
    malumore
    /malu'more/
    sostantivo m.
     1 (stato d'animo) ill temper, bad mood; essere di malumore to be in a bad mood
     2 (dissapore) slight disagreement
     3 (malcontento) discontent, unrest U, malcontent form.

    Dizionario Italiano-Inglese > malumore

См. также в других словарях:

  • Ill temper — Ill Ill ([i^]l), a. [The regular comparative and superlative are wanting, their places being supplied by worseand worst, from another root.] [OE. ill, ille, Icel. illr; akin to Sw. illa, adv., Dan. ilde, adv.] 1. Contrary to good, in a physical… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • ill temper — ill tempered, adj. ill temperedly, adv. ill temperedness, n. bad or irritable disposition. [1595 1605] * * * …   Universalium

  • ill temper — noun a persisting angry mood • Syn: ↑bad temper • Hypernyms: ↑anger, ↑choler, ↑ire • Hyponyms: ↑irascibility, ↑short temper, ↑ …   Useful english dictionary

  • ill-temper — n. Moroseness, sullenness, sulkiness, crabbedness, crossness, perverseness, bad temper. See ill nature …   New dictionary of synonyms

  • ill temper — n irascibility, waspishness, peevishness, spleen, bile, choler; crossness, crabbedness, crabbiness, crankiness, grouchiness, grumpiness; moodiness, sulkiness, gloominess, sullenness, moroseness; bitterness, acerbity, asperity, sourness,… …   A Note on the Style of the synonym finder

  • ill temper — (Roget s IV) n. Syn. petulance, animosity, indignation; see anger , hatred 2 , resentment …   English dictionary for students

  • ill temper — /ɪl ˈtɛmpə/ (say il tempuh) noun bad disposition …  

  • Ill — ([i^]l), a. [The regular comparative and superlative are wanting, their places being supplied by worseand worst, from another root.] [OE. ill, ille, Icel. illr; akin to Sw. illa, adv., Dan. ilde, adv.] 1. Contrary to good, in a physical sense;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ill at ease — Ill Ill ([i^]l), a. [The regular comparative and superlative are wanting, their places being supplied by worseand worst, from another root.] [OE. ill, ille, Icel. illr; akin to Sw. illa, adv., Dan. ilde, adv.] 1. Contrary to good, in a physical… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ill blood — Ill Ill ([i^]l), a. [The regular comparative and superlative are wanting, their places being supplied by worseand worst, from another root.] [OE. ill, ille, Icel. illr; akin to Sw. illa, adv., Dan. ilde, adv.] 1. Contrary to good, in a physical… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ill breeding — Ill Ill ([i^]l), a. [The regular comparative and superlative are wanting, their places being supplied by worseand worst, from another root.] [OE. ill, ille, Icel. illr; akin to Sw. illa, adv., Dan. ilde, adv.] 1. Contrary to good, in a physical… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»